Estos son los testimonios de las personas que han aceptado formar parte de nuestro proyecto piloto. Aparecen con pseudónimos ya que creemos importante mantener su privacidad durante esta prueba...
"Sulma":
Me llamo Sulma, soy hondureña y tengo 24 años. Llegué a España en abril del 2006, después de solicitar en mi país un permiso para un tour por diferentes países junto con cinco compañeros más, todos ellos, al igual que yo universitarios (en mi país si eres universitario te lo conceden sin menos requisitos, ya que piensan que con tu carrera, en mi caso ingenieria informática, volveremos a nuestro país, Honduras). Nosotros elegimos Alemania, Italia y España. En el último de ellos, y donde actualmente resido, en Barcelona, me di cuenta de que estaba embarazada y por eso decidí no volver a mi país y quedarme aquí para poder conseguir mediante mi trabajo un dinero y allí poder comprarme una casa para mí y mi hija y no tener que depender de mis padres después de lo que me sucedió.
Cuando decidí quedarme a vivir aquí estaba embarazada de dos semanas (aunque no lo sé con exactitud) y gracias a que conocí a una chica en Italia, la cual sus padres eran propietarios de un hotel en la Molina, Girona, pude quedarme trabajando, hasta que a pocas semanas de dar a luz tube que dejar de trabajar y decidí irme para Barcelona. Hasta ese momento todo me había parecido bien, tenía un trabajo y un sitio donde poder vivir.
Cuando llegué a Barcelona empezó la peor parte de mi vida, tube que alquilar una habitación en un piso donde convivía con 14 personas más, casi todas hombres bolivianos. Como no podía aguantar más con esta situación acudí a una asistenta social de Cáritas que me mandó a unos pisos maternoinfantiles donde convivía con otras mujeres y sus hijos en una situación parecida a la mía. Allí hice algun curso de peluquería hasta que me encontraron trabajo de asistenta del hogar, donde continuo actualmente. Aún no tengo papeles ni yo ni mi hija aunque ella naciera en Badalona, así que ahora pienso que las cosas no son tan fáciles siempre y aunque mirando atrás he tenido muchos malos recuerdos, ahora almenos he conocido a más personas en España que me han ayudado a poder seguir adelante.
"Juan":
Considero que me he integrado perfectamente en Catalunya y he tomado partido por los catalanes vs. el resto de España. Al principio me relacionaba más con personas peruanas pero el hecho de traerme aquí a mi hija menor me hizo distanciarme de mis amigos ya que estos bebían demasiado. Actualmente tengo una novia catalana y casi todos mis círculos relacionales son con personas autóctonas.
Últimamente me está costando encontrar nuevos empleos y es principalmente por la edad. Pero si tuviera que regresar a Perú dice me sentiría impotente y no culparía nada al país que me ha acogido. Aunque llevo 6 años trabajando y hasta el último año no he tenido ningún contrato laboral.
Me ha gustado mucho el sistema sanitario español y lo que más echo de menos es, principalmente la comida peruana, ya que a la de acá le falta “sazón”. También encuentro a faltar jugar a fútbol pero no puedo hacerlo por el tiempo y el riesgo de una lesión. He integrado costumbres propias de acá, como son el cagatió y la “Revetlla de Sant Joan”.
Me gusta la preocupación que siente el Estado por sus ciudadanos y el orden que percibo aquí. Ni cuando vivía en Perú me parecía bien que la gente se emborrachase a diario o que orinasen y escupiesen por las calles.
Quiero añadir que no he pasado un duelo por haber dejado a mi familia, ya estaba acostumbrado a viajar. Sin embargo mi madre de 87 está en Trujillo y lleva ya más de cinco años sin verme.
He podido mejorar de vivienda desde que llegué a Barcelona. Pero también es cierto que me ha tenido que avalar una mujer de aquí. Mi anterior vivienda de alquiler estaba en condiciones lamentables.
No me arrepiento de mi decisión de venir a Barcelona.
"Vanesa":
Hola!! Soy una chica de 30 años de Argentina y llegué a Barcelona hace 4. Primero fuí a Italia con mi hermana y mi padre para intentar que nos diesen la nacionalidad italiana y ser comunitarios. Pero nos pedían 6 meses de ciudadanía italiana y vinimos a Barcelona con visado de turistas.
Aprendí catalán e hice amigos aquí pero ha sido muy difícil para conseguir trabajos... sólo podía hacer de camarera los fines de semana porque en todas partes me pedían papeles. También lo pasé mal teniendome que esconder de la policia cómo si fuese una delincuente.
Conocí a un chico y estoy con él. Ahora me he casado y ya estoy de forma legal y he podido encontrar un trabajo de administrativa y estudiar en la Universidad.
Estoy contenta de haber venido a Barcelona y tengo buenos amigos aquí, aunque no creo que me quede para siempre...
"Pons":
Sóc de Filipines. Tinc 41 anys i 6 fills i m'estàn ajundant a fer aquest escrit. Vaig arribar a Barcelona fa quasi 2 anys sense saber castellà ni català, només una mica d'anglès. Vaig venir amb un contracte de treball però la persona que em va contractar es va guardar els meus papers i encara els té.
Vaig anar a classes de català i no em deixen aprendre castellano...ara tampoc català perquè no hi ha temps perquè he de treballar i ara ja m'entenen. Jo vull saber català i castellano però ja no em deixen anar a classes.
Els 6 primers mesos no vaig cobrar res perquè no sabia parlar català o castellano. Mai he après castellano però hi ha moltes paraules que són iguals al tagalo (llengua de Filipines) i les entenc. Però en català son diferentes!!!
Vaig venir perquè necesitava els diners. Perquè la meva filla gran ha de rentar molta roba al riu i no te temps d'estudiar. I els bessons necesitaven molta llet...ara ja estàn més grans!!! Puc parlar molt poc amb la meva familia perque a la casa on treballo no els agrada que cridi quan parlo i sino allà no em senten!!
Abans volia portar aqui a la meva familia però ara vull guanyar més diners i tornar allà. M'agradaria tornar però si demano el meu pasaport i marxo un mes no sé si em voldràn mai mes...
"Juan":
Considero que me he integrado perfectamente en Catalunya y he tomado partido por los catalanes vs. el resto de España. Al principio me relacionaba más con personas peruanas pero el hecho de traerme aquí a mi hija menor me hizo distanciarme de mis amigos ya que estos bebían demasiado. Actualmente tengo una novia catalana y casi todos mis círculos relacionales son con personas autóctonas.
Últimamente me está costando encontrar nuevos empleos y es principalmente por la edad. Pero si tuviera que regresar a Perú dice me sentiría impotente y no culparía nada al país que me ha acogido. Aunque llevo 6 años trabajando y hasta el último año no he tenido ningún contrato laboral.
Me ha gustado mucho el sistema sanitario español y lo que más echo de menos es, principalmente la comida peruana, ya que a la de acá le falta “sazón”. También encuentro a faltar jugar a fútbol pero no puedo hacerlo por el tiempo y el riesgo de una lesión. He integrado costumbres propias de acá, como son el cagatió y la “Revetlla de Sant Joan”.
Me gusta la preocupación que siente el Estado por sus ciudadanos y el orden que percibo aquí. Ni cuando vivía en Perú me parecía bien que la gente se emborrachase a diario o que orinasen y escupiesen por las calles.
Quiero añadir que no he pasado un duelo por haber dejado a mi familia, ya estaba acostumbrado a viajar. Sin embargo mi madre de 87 está en Trujillo y lleva ya más de cinco años sin verme.
He podido mejorar de vivienda desde que llegué a Barcelona. Pero también es cierto que me ha tenido que avalar una mujer de aquí. Mi anterior vivienda de alquiler estaba en condiciones lamentables.
No me arrepiento de mi decisión de venir a Barcelona.
"Vanesa":
Hola!! Soy una chica de 30 años de Argentina y llegué a Barcelona hace 4. Primero fuí a Italia con mi hermana y mi padre para intentar que nos diesen la nacionalidad italiana y ser comunitarios. Pero nos pedían 6 meses de ciudadanía italiana y vinimos a Barcelona con visado de turistas.
Aprendí catalán e hice amigos aquí pero ha sido muy difícil para conseguir trabajos... sólo podía hacer de camarera los fines de semana porque en todas partes me pedían papeles. También lo pasé mal teniendome que esconder de la policia cómo si fuese una delincuente.
Conocí a un chico y estoy con él. Ahora me he casado y ya estoy de forma legal y he podido encontrar un trabajo de administrativa y estudiar en la Universidad.
Estoy contenta de haber venido a Barcelona y tengo buenos amigos aquí, aunque no creo que me quede para siempre...
"Pons":
Sóc de Filipines. Tinc 41 anys i 6 fills i m'estàn ajundant a fer aquest escrit. Vaig arribar a Barcelona fa quasi 2 anys sense saber castellà ni català, només una mica d'anglès. Vaig venir amb un contracte de treball però la persona que em va contractar es va guardar els meus papers i encara els té.
Vaig anar a classes de català i no em deixen aprendre castellano...ara tampoc català perquè no hi ha temps perquè he de treballar i ara ja m'entenen. Jo vull saber català i castellano però ja no em deixen anar a classes.
Els 6 primers mesos no vaig cobrar res perquè no sabia parlar català o castellano. Mai he après castellano però hi ha moltes paraules que són iguals al tagalo (llengua de Filipines) i les entenc. Però en català son diferentes!!!
Vaig venir perquè necesitava els diners. Perquè la meva filla gran ha de rentar molta roba al riu i no te temps d'estudiar. I els bessons necesitaven molta llet...ara ja estàn més grans!!! Puc parlar molt poc amb la meva familia perque a la casa on treballo no els agrada que cridi quan parlo i sino allà no em senten!!
Abans volia portar aqui a la meva familia però ara vull guanyar més diners i tornar allà. M'agradaria tornar però si demano el meu pasaport i marxo un mes no sé si em voldràn mai mes...